Božo Petrović-Njegoš

Božo Petrović-Njegoš
Божо Петровић Његош
Data urodzenia	1846
Data śmierci	1929
	Premier Czarnogóry
Okres	od 20 marca 1879; do 19 grudnia 1905
Następca	Lazar Mijušković
	Naczelnik Senatu
Okres	od 20 lipca 1867; do 20 marca 1879
Poprzednik	Mirko Petrowić-Niegosz
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2011-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Božo Petrović Petrović-Njegoš, serb. Божо Петровић Петровић-Његош (ur. 1846, zm. 1929) – dziedziczny książę Czarnogóry w 1860–1872; szef rządu w 1867–1905 jako naczelnik Senatu (do 1879), następnie premier (1879–1905), tytularny książę Szkodry w 1915–1929; żołnierz w stopniu wojewody.

20 lipca 1867 objął urząd naczelnika Senatu, po zmarłym Mirku. W wyniku reformy państwa 20 marca 1879 książę Mikołaj powierzył jemu obowiązki przewodniczącego Rady Ministrów. Urząd sprawował do 19 grudnia 1905.

1 lipca 1915 król nadał jemu tytuł ceremonialny księcia Szkodry. Został odznaczony Orderem św. Aleksandra Newskiego.^[1]

Przypisy

↑ DragomirD. Acović DragomirD., Slava i čast: Odlikovanja među Srbima, Srbi među odlikovanjima, Beograd: „Glasnik”, 2013, s. 343, ISBN 978-86-519-1750-2 (serb.).

Uwaga: Domyślnym kluczem sortowania będzie „Petrović-Njegoš_Božo” i zastąpi on wcześniej wykorzystywany klucz „Petrović-Njegoš, Božo”.

[1] DragomirD. Acović DragomirD., Slava i čast: Odlikovanja među Srbima, Srbi među odlikovanjima, Beograd: „Glasnik”, 2013, s. 343, ISBN 978-86-519-1750-2 (serb.).

[Królestwo-2] W 1918 roku przyłączone do Królestwa SHS

[Republika-3] Od 1992 roku w ramach Federalnej Republiki Jugosławii; od 2006 roku niepodległa

[Księstwo-4] W 1852 władykowat został sekularyzowany

[Dynastia-5] Urząd naczelnika Senatu miał charakter dynastyczny, dziedziczony na zasadzie senioratu w obrębie rodu panującego Petrowiciów-Niegoszów

[Reforma-6] W 1879 zniesiono Senat. Jego kompetencje ustawodawcze przejęła Rada Stanu, wykonawcze Rada Ministrów, a sądownicze Sąd Najwyższy

[1]

[A]

[B]

[A]

[B]

[C]

Księstwo Czarnogóry (1852−1910)	B. Petrović-Njegoš (1879−05) L. Mijušković (1905−06) M. Radulović (1906−07) A. Radović (1907) L. Tomanović (1907−10)
Królestwo Czarnogóry (1910−1918)^[A]	L. Tomanović (1910−12) M. Martinović (1912−13) J. Vukotić (1913−15) M. Matanović (1915−16) L. Mijušković (1916) A. Radović (1916−17) M. Matanović (1917) E. Popović (1917−18)
Republika Czarnogóry (od 2006)^[B]	M. Đukanović (1991−98) F. Vujanović (1998−03) M. Đukanović (2003−06) Ž. Šturanović (2006−08) M. Đukanović (2008−10) I. Lukšić (2010−12) M. Đukanović (2012−16) D. Marković (2016−20) Z. Krivokapić (2020−22) D. Abazović (2022−23) M. Spajić (od 2023)

Władykowat Czarnogóry (1832−1852)^[A]	Ivan Vukotić (1832−1834) Mateja Vuczyciević (1834−1837) Piotr Tomowić (1837−1852)
Księstwo Czarnogóry^[B] (1852−1879)^[C]	Piotr Tomowić (1852−1853) Jerzy Sawowić (1853−1857) Mirosław Stankowić (1857−1867) Bożydar Petrowić (1867−1879)